دانستن پنج تفاوت ساختاری تاثیرگذار ایمپلنت و دندان طبیعی

اگر چه ایمپلنت‌های دندانی، عموماً اولین گزینه درمانی برای جایگزین کردن با دندان‌های از دست رفته هستند، اما با عواقبی نیز همراهند. بسیاری از دندانپزشکانی که به ترمیم و درمان ایمپلنت مشغولند، باید در درمان دندان‌های طبیعی به مهارت کامل و کافی رسیده باشند. اما باتوجه به تفات‌های ساختاری میان دندان‌های طبیعی و ایمپلنت‌ها، ممکن است پزشکی که در ترمیم دندان‌های طبیعی موفق عمل می‌کند، نتواند به همان اندازه در ترمیم و درمان ایمپلنت‌ها موفق و ماهر باشد. در ادامه این مطلب به پنج مورد از تفاوت‌های میان دندان‌های طبیعی و ایمپلنت‌ها پرداخته و تاثیر این پنج عامل را در تشخیص و درمان مشکلات مربوط به دهان و دندان بررسی می‌کنیم.

     

1. پریودنتال سالکوس در برابر پری-ایمپلنت سالکوس

- تفاوت‌های ساختاری

Peri-mucosa از اپی تیلیوم دهانی کراتینه شده، سالکولار اپی تلیوم، اپی تلیوم اتصالی لثه و بافت همبند ساخته شده است. این بافت نرم تشکیل دهنده عرض بیولوژیکی (Biologic Width) و یا پهنای بیولوژیک می باشد. عرض بیولوژیکی عبارت است از بافت همبند لثه‌ای مجاور آلوئول و اپی تلیوم چسبنده که میانگین عرض آن در حالت سلامت 2.04 میلی متر می‌باشد که 1.07 میلی متر آن توسط الیاف پریودنتالی و حدود 0.97 آن نیز توسط اپی تلیوم چسبنده اشغال شده‌است. رعایت این فاصله در هنگام ترمیم دندان آسیب دیده ضروری است در غیر این صورت امکان التهاب لثه و تحلیل رفتن بافت استخوانی آن منطقه وجود دارد. اما یک تفاوت اساسی میان سطح ایمپلنت و سلول های اپی تلیوم با وجود همی دسموزوم ها و بازال لامینا وجود دارد بطوری که منجر به ایجاد سالکوس های عمیق تری نسبت به حالت طبیعی می گردند.

علاوه بر این در شرایط عادی و طبیعی، عمق کم سالکوس در اطراف ایمپلنت اجازه حرکت قلم پروب پریودنتال را تا جایی که با استخوان برخورد نماید، می دهد. اگرچه این روش نیز روشی قابل اعتماد برای سنجش میزان سلامت پریودنتال در هنگام کاشت ایمپلنت نمی باشد.

- مفهوم بالینی

از آنجایی که عرض بیولوژیکی در هنگام کاشت ایمپلنت افزایش می یابد، افزایش 4 الی 5 میلی متری عمق سالکوس نیز دور از انتظار نیست. اما توجه داشته باشید که افزایش عمق سالکوس در دندان های طبیعی نشانه ایی پاتولوژیک است. و یکی دیگر از نکات حائز اهمیت خونریزی در هنگام بررسی و استفاده از پروب پریودنتال می باشد بطوری که در ایمپلنت نشان دهنده موردی خطرناک نبوده اما در دندان طبیعی نشانه برای وجود التهاب در اطراف دندان می باشد.

   

2. اتصال پریودنتال در برابر اتصال پری- ایمپلنت

- تفاوت ساختاری

اگر چه ایمپلنت و دندان‌های طبیعی هر دو با بافت لثه ارتباط برقرار کرده و اتصالاتی دارند، اما این اتصال در این دو متفاوت است. بطوری که فیبرهای لثه به صورت عمودی برروی سطح دندان قرار گرفته ولی در ایمپلنت این فیبرها به صورت موازی و پارالل سطح ایمپلنت قرار می گیرند و در نتیجه استحکم مکانیکی اتصالات در ایمپلنت های دندانی ضعیف تر از دندان های دندانی می باشد.

- مفهوم بالینی

به دلیل همین تفاوت در اتصالات این دو، احتمال بروز مشکلاتی در هنگام مواجه با باکتری ها نیز وجود دارد. هنگامی که اتصالات در اطراف ایمپلنت از بین بروند احتمال تحلیل بافت لثه افزایش یافته و یکی از کارهای ضروری برای پیشگیری از این موضوع، تمیز نمودن اطراف ایمپلنت و رعایت بهداشت دهان و دندان می باشد.

   

3. پاسخ التهابی

- تفاوت ساختاری

فیبر روی دندان‌های طبیعی، در برابر هجوم باکتری‌ها یک سد فیزیکی ایجاد می‌کند و این موضوع، پیشرفت بیماری‌های پریودنتال را محدود خواهد کرد. اما این سد فیزیکی در ایمپلنت‌ها وجود ندارد، و به همین علت پتانسیل بروز التهاب و در نتیجه پری ایمپلنتایتیس در هنگام کاشت ایمپلنت افزایش می یابد..

- مفهوم بالینی

هنگام رو‌به‌رو شدن با چالش‌های باکتریایی، نه تنها بافت‌های اطراف ایمپلنت‌ ضعیف‌تر از دندان‌‌های طبیعی است، بلکه پاسخ التهابی بافت‌های اطراف ایمپلنت در برابر باکتری‌ها، بسیار بیشتر از دندان‌ها است. این التهابات می‌تواند منجر به آسیب‌دیدگی بافت‌های اطراف شود، به همین علت در ایمپلنت بافت درگیر با پلاک های دندانی بیشتر مستعد تحلیل بافت لثه و استخوان می باشند.

   

4. هیلینگ

- تفاوت ساختاری

پروسه هیلینگ و ترمیم بافت‌های اطراف ایمپلنت در مقایسه با دندان‌های طبیعی متفاوت است. ایمپلنت‌ها بافت لثه‌ای ضعیقی در مقایسه با دندان‌های طبیعی دارند. طبق یک اصل ثابت شده، زخم‌های کوچک و ساده‌تر، سریع‌تر از زخم‌های بزرگتر بهبود پیدا می‌کنند و یکی از راه حل ها برای تقویت پروسه هیلینگ در هنگام کاشت ایمپلنت، استفاده از جراحی فلپ لس می باشد زیرا در این حالت بافت لثه کمتر آسیب دیده و سریع تر پروسه هیلینگ را طی می نماید.

- مفهوم بالینی

باتوجه به کاهش میزان عروق خونی در اطراف ایمپلنت، پروسه هیلینگ کندتر صورت می گیرد و بازسازی بافتی در اطراف ایمپلنت قابل پیش بینی نیست و ممکن است برای القای این پروسه به بایومتریال هایی حاوی فاکتورهای رشد، پروتئین ها و حتی استم سل نیاز باشد.

    

5. شکل ظاهری دندان و ایمپلنت دندانی

- تفاوت ساختاری

پریودنتال لیگامنت باعث انتقال و پخش بارهای اکلوزال به استخوان های اطراف شده و منجر به حرکت های ریز برای حذف فشار اضافی می گردد اما از آنجایی که ایمپلنت ها، لیگامنت ندارند، بارهای اکلوزال مستقیماً به استخوان منتقل شده و یکی از بازخوردهای منفی آن در گذر زمان تحلیل استخوان می باشد.

- مفهوم بالینی

از آنجایی که ایمپلنت ها پریودنتال لیگامنت ندارند، احتمال بروز یکسری مشکلات مکانیکی در آنها با ازدیاد میزان فشارهای وارده، افزایش می یابد از جمله لق شدن اسکرو، شکستگی و نکروز استخوان. علاوه بر این به دلیل سطح متخلل ایمپلنت، احتمال آلودگی های باکتریایی در آنها نسبت به دندان های طبیعی افزایش یافته و دتوکسیفیکاسیون بدنه ایمپلنت قبل از بازسازی بافت برای حل و مدیریت عفونت پیش آمده اهمیت بالایی دارد.

   

برگردان از گروه دندانپزشکان دندال

رفع خشکی دهان

خشکی دهان نه تنها یک مشکل آزار دهنده و ناخوشایند است بلکه فقدان بزاق برای مرطوب کردن محیط دهان در عین حال موجب آسیب دیدگی و تخریب دندانها می شود.

به گزارش سرویس بهداشت و درمان ایسنا، انجمن دندانپزشکی آمریکا در مطلبی چند توصیه ساده برای رفع مشکل خشکی دهان و در نتیجه حفظ بهداشت بهتر دهان و دندان ها ارائه کرده که عبارتند از:

جویدن آدامس بدون قند

مکیدن آب نبات های سفت بدون قند

از شوینده های دهانی استفاده کنید

از محلول بزاق مصنوعی استفاده نمائید البته در این مورد با دندانپزشک خود مشورت کنید.

در مورد هر دارویی که مصرف می کنید و ممکن است موجب خشکی دهان شما شده باشد با دندانپزشک خود مشورت کنید....

 /  یادداشت : خبرگزارى ایسنا

 

دندانپزشکی رز

rosedent.ir

دانستنی های لازم در رابطه با بی حسی های موضعی دندانپزشکی

ی حسی موضعی (Local Anaesthesia) یکی از روش های بسیار رایج دندانپزشکی ها به شمار می رود که کار بیمار و دندانپزشک را تسهیل می بخشد. موادی که به این منظور استفاده می شوند، در عین دارا بودن مزایای فراوان، ممکن است عوارض و پیامدهایی را برای افراد مبتلا به بیماری های سیستماتیک ایجاد کند. به همین دلیل آگاهی و شناخت کامل آنها برای دندانپزشکان امری ضروری است. در این مطلب سعی شده که اطلاعات جامع و مختصری از مشخصات بی حسی های موضعی ارائه گردد و در جهت کاهش پیامدهای منفی، گامی برداشته شود.

   

فاکتورهای موثر در کارایی و دوام بی حسی های موضعی:

* تزریق صحیح آناتومیک دارو در مجاورت عصب مورد نظر

* خواص شیمیایی دارو؛ مانند حلالیت در غلاف عصبی یا حضور رگ فشار همراه با فعالیت داخلی دارو

    

طبقه‌بندی شیمیایی بی حسی های موضعی:

* استرها :Benzocaine, cocaine, procaine, propoxycaine, Tetracaine

* آمیدها : Articaine, Bupivacaine, lidocaine, mepivacaine, prilocaine, Ropivacaine

     

راه ساده تشخیص استر یا آمیدی بودن LA: اگر حرف “I” در perfix دارو بود، آمید است؛ مانند lidocaine

- با توجه به بالاتر بودن ریسک واکنش آلرژیک داروهای استری نسبت به آمیدی ها، از آنها به عنوان بی حسی موضعی انتخابی استفاده می شود. بی حسی های موضعی تزریقی در واقع بازهای ضعیف با میزان Pka حدود 7/8 تا 7/9 هستند که به دو فرم خنثی یا بیس آزاد (لیپوفیل) و کاتیونیک یا بار مثبت (هیدروفیل) وجود دارند.

    

دارو	کاتیونیک	بیس آزاد	شروع اثر(دقیقه)
Mepi	67 %	33	2-4
Lido	71 %	29	2-4
Prilo	71 %	29	2-4
Arti	71 %	29	2-4
Etido	76 %	24	2-4
Bupi	83 %	17	5-8
Propoxy	97 %	3	9-14
Procaine	97 %	3	14-18

   

نکات تکمیلی:

- به عنوان قانون کلی، مدت زمان بی حسی در بافت نرم بیشتر از  پالپ باقی می ماند.

- بی حسی های موضعی با اثر طولانی مدت مانند بوپی واکائین، قویاً محلول در چربی و محکم به ساختارهای lipid و پروتئین غشاء عصبی هستند. آنها وقتی به صورت بلاک مندیبولار تزریق می شوند، باند شده و بی حسی پالپی طولانی می دهند، ولی در حالت انفیلتره یا PDL کوتاه اثرند.

-بی حسی های موضعی دارای خاصیت ذاتی گشادکنندگی عروق هستند، به خصوص لیدوکائین. به طوری که بدون رگ فشار به سرعت از محل تزریق پخشی میشوند. مپی واکائین و پریلوکائین اثر وازودیلاتوری کمتری دارند و بدون رگ فشار نیز تا 55-30 دقیقه بی حسی پالپی فراهم می کنند.

حداکثر دوز mg/kg مجاز و حداکثر Total (اعداد پرانتز نظر آقای مالامد است که محافظه‌کارانه است):

لیدوکائین 2% : mg/kg (5/4)7----mg(200)500

مپی واکائین 2% : (4/5)6/6----(300)400

پریلوکائین 4% : (6) 8---- (400) 600

آرتیکائین 4% : (5)7----- (144) 500

بوپی واکائین 0/5% : 1/3----90

   

مزایای افزودن رگ فشار (vasoconstrictors) به بی حسی های موضعی :

- کاهش کلیرنس بی حسی موضعی

- کاهش مقدار کلی دارو

- افزایش مدت و عمق بی حسی

- کمک به هموستاز

غلظت رگ فشار لازم برای بهبود مدت اثر، بین 1/100.000 و 1/200.000 است. غلظت optimum رگ فشار برای هموستاز به LA بستگی دارد: در لیدوکائین 1/20000 و در پریلوکائین و بوپی واکائین 1/50000 کافی است.

در مواردی که رگ فشار نتوان بکار برد، مپی ‌واکائین 3 و2% یا پریلوکائین 4% بدون رگ فشار می تواند بی حسی پالپی قابل قبولی ایجاد کند.

   

برگردان از گروه دندانپزشکان دندال

دندانپزشکی رز

rosedent.ir